3 Resultaten

Als eerste hebben we de respondenten gevraagd of ze tevreden zijn met het nachtleven van de gemeente Groningen. In totaal geeft 55% van hen aan het daar (helemaal) mee eens te zijn. Een kleine groep van 15% is het (helemaal) niet eens met de stelling en is dus niet tevreden met het nachtleven. Verder is 30% neutraal.

In figuur 4 staan de antwoorden uitgesplitst naar leeftijdsgroep. Over het algemeen zien we dat de jongere respondenten het vaakst tevreden zijn over het nachtleven. Naarmate de leeftijd stijgt zien we dat respondenten vaker neutraal zijn. Aangezien de ontevredenheid niet toeneemt, is het aannemelijk dat oudere respondenten niet per se minder tevreden zijn, maar minder vaak een uitgesproken mening hebben omdat ze minder actief deelnemen aan het uitgaansleven.

Bij de twee jongste groepen zien we nauwelijks verschil in tevredenheid: 74% van de 18-25-jarigen en 71% van de 26-34-jarigen is het (helemaal) eens met de stelling, wat suggereert dat het nachtleven goed aansluit bij hun voorkeuren. De leeftijdsgroep met relatief het grootste aandeel ontevredenheid is die van 35-49 jaar. Van hen geeft 16% aan het (helemaal) niet eens te zijn met de stelling.

Vervolgens hebben we aan de respondenten gevraagd welk soort uitgaansgelegenheden zij wel eens bezoeken. Zoals figuur 5 toont, worden kroegen door de helft van de respondenten wel eens bezocht (53%). Ook festivals of evenementen en muziekpodia met een avond/nachtprogrammering worden door relatief veel respondenten bezocht (respectievelijk 38% en 35%). Daarnaast valt op dat 31% van de respondenten aangeeft naar geen van de uitgaansgelegenheden in de lijst te gaan.

Vervolgens hebben we aan de respondenten gevraagd hoe vaak ze uitgaansgelegenheden bezoeken in de gemeente Groningen. In figuur 7 is te zien dat 40% van de respondenten (bijna) nooit naar uitgaansgelegenheden gaat. Daarnaast gaat 29% van de mensen af en toe uit, minder dan één keer per maand. Ongeveer een kwart (24%) bezoekt uitgaansgelegenheden één of meerdere keren per maand. Slechts een kleine groep van 7% gaat wekelijks op stap.

Aan de respondenten die vaker dan ‘(bijna) nooit’ uitgaan, hebben we gevraagd hoeveel ze gemiddeld uitgeven tijdens een nachtje uit in Groningen (figuur 9). De meeste respondenten (44%) besteden gemiddeld €26 tot €50 wanneer ze uitgaansgelegenheden bezoeken. Een kwart van de respondenten (27%) geeft meer dan €50 uit. Aan de andere kant van het midden besteedt ook een kwart (25%) van de respondenten €10 tot €25. Een kleine groep van 4% houdt de uitgaven onder de €10.

Aan de respondenten die aangeven minder dan één keer per maand of (bijna) nooit uit te gaan, hebben we gevraagd wat de reden daarvoor is. Ze konden meerdere redenen geven. In figuur 11 is te zien dat ruim de helft (54%) van de respondenten simpelweg geen behoefte heeft om vaker uit te gaan. Een derde van de respondenten geeft aan liever overdag naar uitgaansgelegenheden of evenementen te gaan (33%) en 22% gaat liever naar huisfeestjes of spreekt af bij mensen thuis. Ook geeft een aantal respondenten aan dat ze niet of weinig uitgaan omdat het te duur is (13%), omdat ze zich niet veilig voelen (13%) of omdat Groningen geen aanbod heeft dat bij hen past (8%). Daarnaast heeft 14% van de respondenten een open antwoord ingevuld. Daarin noemen veel respondenten dat ze vanwege verantwoordelijkheden zoals kinderen en werk niet vaak (meer) uitgaan. Ook geeft een aantal respondenten aan dat ze er door hun leeftijd geen behoefte meer aan hebben of vinden dat ze niet meer tussen de rest van het uitgaanspubliek passen. Ten slotte zegt een aantal respondenten dat de sfeer of het aanbod in de stad is veranderd waardoor ze het minder leuk vinden.

Om inzicht te krijgen in hoe het huidige aanbod in het nachtleven wordt beoordeeld door inwoners, hebben we de respondenten daarover een aantal vragen gesteld. Ten eerste hebben we ze gevraagd voor diverse soorten uitgaansgelegenheden aan te geven of het aanbod daarvan genoeg gevarieerd is (figuur 13). Ook hier zijn de respondenten die kozen voor ‘weet niet/geen antwoord’ niet meegenomen. Dat zien we terug in het aantal respondenten dat hun mening gaf, wat per type uitgaansgelegenheid verschilt.

We zien dat het aanbod van de meest bezochte uitgaansgelegenheid, namelijk de kroeg, het meest positief wordt beoordeeld. Slechts 7% van de respondenten vindt dat het aanbod van kroegen (zeer) onvoldoende is, terwijl het overgrote deel (84%) het juist (zeer) voldoende vindt. De variatie in het aanbod van festivals of evenementen en muziekpodia, die ook door veel respondenten wel eens worden bezocht, wordt ook redelijk positief beoordeeld. Ook dans- en feestcafés vallen op; slechts 11% van de respondenten vindt het aanbod daarvan niet gevarieerd genoeg, terwijl 68% het juist (zeer) voldoende gevarieerd vindt. Ten slotte zien we dat uitgaansgelegenheden voor doelgroepen zoals LHBTIQ+ of mensen met een beperking het minst goed worden beoordeeld. Een groep van 36% vindt het aanbod daarvan (zeer) onvoldoende en slechts 26% vindt het (zeer) voldoende. Ook uitgaansgelegenheden in eigen wijk of dorp worden door 36% van de respondenten beoordeeld als (zeer) onvoldoende gevarieerd. Slechts een derde (33%) vindt het aanbod daarvan wel voldoende gevarieerd. Tussen leeftijdsgroepen zit weinig verschil in de beoordeling van het aanbod.

Respondenten hebben behoefte aan meer variatie, vooral voor 25-30 jarigen en 40-plussers. Ze missen plekken zoals dansgelegenheden voor 30+, LHBTIQ+-vriendelijke locaties en kroegen in de wijken of dorpen. Ook heeft een groot aantal respondenten behoefte aan meer uitgaansgelegenheden met livemuziek of plekken met bepaalde muziekgenres zoals blues, jazz, metal, dance of rock. Er wordt ook door sommige respondenten voorgesteld dat uitgaansgelegenheden eerder zouden moeten beginnen en sluiten, zodat het uitgaansleven op gang komt zonder dat het tot diep in de nacht doorgaat. Daarentegen zijn er ook respondenten die de sluitingstijden van nu juist waarderen of zelfs zouden willen uitbreiden.

Veiligheid is ook een belangrijk punt voor veel respondenten. Ze vragen om meer controle op drugs en wapens, en pleiten voor meer handhaving en zichtbare aanwezigheid van agenten. Een aantal respondenten noemt het gebrek aan een centrale plek waar mensen naartoe kunnen als er iets is.

Tot slot is er kritiek op de regelgeving vanuit de gemeente. Respondenten vinden dat er meer vrijheid moet komen voor ondernemers om evenementen te organiseren zonder te veel belemmeringen:

Veel respondenten misten dit jaar bijvoorbeeld de festiviteiten rondom Koningsdag op het Poeleplein of een groot scherm om de EK-wedstrijden op te bekijken.

Om een beeld te krijgen van hoe respondenten denken over de inclusiviteit van het nachtleven van Groningen, hebben we hen een aantal stellingen voorgelegd. In figuur 16 is te zien in hoeverre de respondenten het met deze stellingen eens zijn.

Een ander punt dat vaker wordt genoemd, is het gebrek aan toegankelijke toiletten. Zelfs als een plek rolstoelvriendelijk is, ontbreekt vaak een geschikt toilet:

Daarnaast is bereikbaarheid een probleem. Er rijden geen bussen meer in het centrum en de lange afstanden vanaf de bushaltes zijn een uitdaging voor mensen die slecht ter been zijn. Daarnaast is met de auto of taxi komen ook niet voor iedereen mogelijk.

Een tweede vervolgvraag ging over hoe de gemeente de toegankelijkheid van uitgaansgelegenheden kan verbeteren. In totaal geven 23 respondenten verschillende suggesties, zoals subsidies verstrekken voor het toegankelijk maken van gebouwen en het plaatsen van openbare toegankelijke toiletten. Ook stellen ze voor dat de gemeente toegankelijkheid hoger op de agenda zet door strengere eisen te stellen aan uitgaansgelegenheden. Daarnaast vroegen enkele respondenten om betere bereikbaarheid, bijvoorbeeld door dichterbij parkeren mogelijk te maken, ruimte voor scootmobiels bij fietsenstallingen te creëren, en een betaalbaar alternatief voor openbaar vervoer naar het centrum te vinden.

Respondenten die aangeven het (helemaal) oneens of neutraal te zijn met de stelling “Uitgaansgelegenheden in gemeente Groningen zijn toegankelijk genoeg” hebben we vervolgens ook gevraagd naar suggesties voor verbeteringen vanuit de gemeente. Van deze respondenten hebben 498 de vraag beantwoord. Veel opmerkingen komen overeen met het eerder geschetste beeld. Ook deze respondenten stellen voor om subsidies te geven of strengere eisen te stellen om uitgaansgelegenheden beter toegankelijk te maken. Veel respondenten geven aan dat de meeste uitgaansgelenheden nu niet rolstoeltoegankelijk zijn door drempels, trappen en het ontbreken van geschikte voorzieningen, zoals aangepaste toiletten. Ook wordt voorgesteld om uitzonderingen te maken voor het stallen van fietsen van mensen met een beperkte mobiliteit, omdat de afstand van de fietsenstallingen naar uitgaansgelegenheden vaak te groot is.

Daarnaast noemen sommige respondenten het verbeteren van het openbaar vervoer of het subsidiëren van speciaal vervoer als mogelijke oplossingen om uitgaansgelegenheden makkelijker bereikbaar te maken. Verder zegt een aantal respondenten dat het vooral belangrijk is om in gesprek te gaan met de mensen voor wie het uitgaansleven nu niet toegankelijk is, de ervaringsdeskundigen. Ten slotte merkt een aantal respondenten op dat het al zou helpen als het ergens makkelijk te vinden was welke uitgaansgelegenheden nu wel en niet toegankelijk zijn. Dit kan bijvoorbeeld door in kaart te brengen wat voor trappen of drempels er zijn en waar (openbare) toegankelijke toiletten zijn.

Tot nu toe beschreven we opmerkingen van respondenten die betrekking hebben op de fysieke toegankelijkheid van het uitgaansleven. Respondenten merken echter op dat het uitgaansleven soms ook op andere manieren niet toegankelijk is. Volgens veel respondenten wordt er regelmatig geprofileerd door de beveiliging aan de deur, waarbij mensen anders worden behandeld op basis van hun uiterlijk. Dit gebeurt bijvoorbeeld op basis van huidskleur, seksualiteit of als iemand geen Nederlands spreekt. Een aantal respondenten stelt voor om een eenduidig deurenbeleid te ontwikkelen, zodat de regels duidelijk en voor iedereen hetzelfde zijn. Ten slotte denkt een aantal respondenten bij toegankelijkheid ook aan leeftijdsgroepen. Zij vinden dat uitgaansgelegenheden niet voor alle leeftijdsgroepen toegankelijk zijn en dat zij “nergens terecht” kunnen of “raar aangekeken” worden.

Sociale veiligheid in het nachtleven draait om het creëren van een omgeving waarin mensen zich niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en sociaal veilig voelen. In een sociaal veilige omgeving vindt bijvoorbeeld geen uitsluiting of discriminatie plaats en wordt diversiteit geaccepteerd. We hebben respondenten op verschillende onderdelen gevraagd hoe veilig zij zich voelen in het nachtleven in Groningen. Bij sommige respondenten kwam dit onderwerp al vroeg in de vragenlijst. Namelijk bij de respondenten die aangaven dat ze niet vaak uitgaan en als reden opgeven dat ze zich niet veilig of prettig voelen. Deze respondenten kregen op dat moment meteen vervolgvragen over veiligheid. Zoals we in figuren 11 en 12 hebben laten zien, gaf 13% van de respondenten die niet vaak uitgaan aan dat ze niet (vaker) gaan omdat ze zich niet veilig of prettig voelen. Onder de 18-25-jarige respondenten was dat 23% en bij de andere leeftijdsgroepen was het tussen de 10% en 15%.

De andere respondenten kregen later de vraag of zij zich wel eens onveilig hebben gevoeld op straat of in een uitgaansgelegenheid in de nacht. Dit zijn dus de respondenten die vaker uitgaan of om andere redenen dan veiligheid niet vaak uitgaan. In figuur 17 zien we dat in totaal 63% van deze respondenten zich wel eens onveilig heeft gevoeld. Voor een groot deel zijn dat mensen die zich een enkele keer onveilig hebben gevoeld (49% van de respondenten). Verder geeft 37% aan dat zij zich nooit onveilig hebben gevoeld in het nachtleven.

Naast zichtbare handhaving pleiten anderen ook voor onopvallende handhaving, zoals agenten in burger. De respondenten vinden bovendien dat de handhaving eerder zou moeten ingrijpen en harder zou moeten straffen. Ze vinden bijvoorbeeld dat er vaker en sneller een gebiedsverbod zou kunnen worden opgelegd. Ook het preventief fouilleren op wapens en drugs wordt veel genoemd.

Niet alleen in het uitgaansgebied, maar ook daarbuiten is er behoefte aan betere veiligheid. Sommige respondenten voelen zich namelijk vooral onveilig als ze net buiten het centrum zijn of wanneer zij naar huis fietsen. Respondenten stellen voor dat de handhaving ook de straten rondom het uitgaansgebied en de hoofdroutes naar de wijken in de gaten houdt. Ook cameratoezicht en meer verlichting in en buiten het centrum worden vaak voorgesteld.

Daarnaast wordt het idee van ‘safe spaces’ geopperd en stellen respondenten voor om een centraal aanspreekpunt te creëren waar mensen terecht kunnen in de nacht.

Dit zou gepaard kunnen gaan met een speciaal telefoonnummer (wat ook bereikbaar is op WhatsApp), waarmee mensen op een laagdrempelige manier contact kunnen hebben met bijvoorbeeld handhaving of zorgverleners.

Een andere veelgehoorde suggestie is om strenger toe te zien op alcohol- en drugsgebruik. Een aantal respondenten stelt voor dat mensen die al te veel hebben gedronken, geen alcohol meer zouden moeten krijgen en ook niet meer naar binnen zouden mogen in uitgaansgelegenheden. Dit zou helpen om problemen door overmatig drankgebruik te verminderen. Daarnaast stellen verschillende respondenten voor om de sluitingstijden te vervroegen of de deuren van uitgaansgelegenheden eerder te sluiten, zodat bezoekers wel kunnen blijven maar niet meer van locatie kunnen wisselen. Dit zou volgens de respondenten helpen om de drukte en overlast later op de avond te verminderen.

Ten slotte benoemen sommige respondenten dat een veilig nachtleven begint met goede voorlichting en een verandering in de uitgaanscultuur.

Respondenten stellen voor om jongeren al op de middelbare school voor te lichten over belangrijke onderwerpen voor het nachtleven, zoals respectvolle omgangsnormen, consent, verantwoord alcoholgebruik, hoe je reageert op grensoverschrijdend gedrag en hoe je omgaat met afwijzing.